Toen ik een klein meisje was vond ik de wereld om mij heen heel fascinerend. Ik dacht veel na over de bekende 'hoe-en-waarom' vragen. Het ontstaan van de wereld, het geloven in.... en leven en dood. De vraag die mij vooral bezig hield was: "als ik dood ben, hoe kan ik dan weten wat er allemaal op de wereld gebeurt?" Het was een raadsel voor me. Ik wilde niks missen. In mijn ogen (in de ogen van mijn moeder vast anders) was dit de reden dat mijn moeder met een filosofisch boek van Jostein Gaarder kwam aanzetten: "De wereld van Sophie" of "Hallo, is daar iemand?". Ik weet niet zeker meer welke het was, misschien wel allebei. Maar het was geloof ik niet zo'n succes. Misschien was het te moeilijk of was ik nog te jong maar ik waardeer de poging wel. Zeker nu ik weet wat ik weet.
In groep 7 hield ik een spreekbeurt over Darwin en de evolutietheorie. Het was volgens mij wederom een idee van mijn moeder maar ik vond het zeer interessant. Dit is denk ik een keerpunt dat de atheïst in mij naar boven heeft gebracht. Vanaf nu zou ik alleen maar dingen geloven die wetenschappelijk bewezen waren!
Op de basisschool heb ik twee jaar blokfluit gespeeld. Ik vond er niet zoveel aan maar ik heb wel noten leren lezen. In de brugklas was ik ervan overtuigd dat ik dwarsfluit wilde spelen. Mijn ouders een duur ding aangeschaft, want het was niet meer te huur. Na een jaar spelen had ik er genoeg van. Hoe had ik dat kunnen denken? Ik vond het maar suf en de leraar was verschrikkelijk. Een impulsieve actie die mij alleen had geleerd dat ik dat niet meer wilde! Daarmee was blijkbaar mijn muzikale zoektocht geëindigd want ik heb geen ander instrument meer gespeeld. Ik vraag mij af wat er zou zijn gebeurd als ik pianoles had genomen? Nu nog droom ik ervan om dat te kunnen spelen.
Mijn jeugd was zorgeloos. Ik heb alle fasen van het onderwijssysteem probleemloos doorlopen. Het leek mij leuk om met kinderen te werken dus zonder verder onderzoek heb ik mij op mijn 17e laten inschrijven op de pabo. Ik vond het vooral belangrijk om iets te kiezen wat ik leuk vond om te doen en liet geen andere drijfveren als geld of carrièremogelijkheden mijn keuze beïnvloeden. Ik had altijd het idee dat mijn vader zijn werk niet leuk vond (inmiddels weet ik beter), nou dat zou mij niet gebeuren! Tijdens deze lerarenopleiding genoot ik vooral van de stages. De lessen op school vond ik teveel gericht op: produceren, produceren en nogmaals produceren. Er zijn hele stapels aan papier en liters? inkt doorheen gegaan. Vanaf het 3e jaar ontdekte ik voor het eerst dat het traditionele onderwijs niets voor mij was. Ik wilde vernieuwing, uitdaging, dingen om over na te denken. En met die wetenschap liep ik op 21 jaar met een diploma op zak en zou ik les gaan geven op de algemeen bijzondere basisschool De Noordwijkse School. Dit was na 21 jaar, mijn eerste bewuste en doordachte keuze die ik maakte.
Nu vijf jaar later merk ik dat ik pas echt ben gaan 'leren' nadat ik van school kwam. Ik wist niet wie ik was, wat ik wilde, wat mijn talenten waren of wat mijn passie was. Ik was mij ook helemaal niet bewust van alle mogelijkheden die de wereld te bieden had. Ik vraag mij wel eens af waarom ik daar als kind, als puber niet wijzer in ben geworden. De begeleiding van volwassenen in dit vraagstuk ontbreekt misschien, maar we leefden toen in een andere wereld, met andere belangen en verschillende motieven. Als ik terugdenk aan die tijd voelt het alsof ik niks echt bewust heb meegemaakt. Ik heb mij gewoon laten meevoeren door de stroming die er was en daar is op zich niks mis mee. Met de kennis die ik nu heb, had ik misschien wel andere keuzes gemaakt. Ik heb nergens spijt van en ik denk dat het pad wat ik nu gevolgd heb mij een stevige basis biedt om mijzelf te leren kennen en de wereld te ontdekken!
Mijn levensloop en de manier waarop ik gevormd ben zoals ik nu ben heeft mij bepaalde inzichten gegeven. Deze ondersteunen de missie en visie van OOg. Ik wil leerlingen de mogelijkheid bieden om al op vroege leeftijd de wereld te ontdekken, bewuste keuzes te maken en talenten te ontwikkelen. Luisteren naar hun vraagstukken, wat houd ze bezig? Ze niet laten afschrikken door verschrikkelijke leraren of moeilijke boeken, maar aanmoedigen om hun zoektocht voort te zetten. Ik wil ze de begeleiding bieden die ik heb gemist en zien waar dat toe leidt. Misschien is het één grote illusie, maar dat leer ik dan wel weer.